پیوستگی قومی و تاریخی آغوز _ایل های قشقایی ایران قبیله (قایی_قشقایی)

پیوستگی قومی و تاریخی: اوغوز- ایل‌های قشقایی ایران قبیله (قایی- قشقایی)
نویسنده: حسین جدی بیات
چاپ اول: ۱۳۸۷
تعداد صفحات: ۱۱۲
اثر حاضر تلاشی برای ریشه‌یابی تاریخی و شناسایی پیشینة قوم قشقایی ایران است. نویسنده معتقد است از نظر تاریخی ایل‌ قشقایی با قبایل اوغوز آسیای مرکزی در ارتباطند. از این رو وی بخشی از کتاب را به بررسی تاریخ اوغوزها و سلسله‌هایی چون «سلجوقیان و آق‌قویونلوهای اوغوز» اختصاص داده است. سپس تاریخ قوم قشقایی در فارس و حوادث اخیر این قوم را مطرح کرده و در پی آن نقش آنها را در تحولات و رویدادهای ایران تبیین می‌کند. در پایان کتاب، نام برخی از طایفه‌ها و تیره‌های اسکان یافته از طایفه‌های قشقایی همراه با فهرست کتاب‌های مربوط به آن با تصاویری چند ارائه شده است.
آغوز به قبایل ترکان اوغز (غز) اطلاق می‌شود. ایل‌های ترک اوغوز آسیای مرکزی از طریق فلات ایران در عصرهای متفاوتی به آذربایجان و آناتولی مهاجرت کردند. این مهاجرت‌ها که پیش از سلجوقیان آغاز شده بود تا پس از حمله مغول ادامه داشت. همبستگی‌های نژادشناسی در دایره‌المعارف اسلام درباره طوایف نه گانه اوغوز، چنین آمده: غز لغت تازی است که به قبیله ترکان اوغوز اطلاق می‌شود. ظاهراً قوم بزرگی که در قرن ششم همه قبایل ساکن چین تا دریای سیاه را به صورت امپراطوری واحدی از صحرانشینان درآورد، بدین نام خوانده شده‌است. این قوم از طوایف متعدد مرکب بوده‌اند که از جهت کثرت عدد خانواده و وسعت اراضی با یکدیگر اختلاف بسیار داشته‌اند. مهمترین این طوایف عبارت بودند از طوایف نه گانه اغوز (تغز اوغز): اغوز، اویرات، آرلاد، جلایر، تاتار، قنقرات، قیات، کرائیت و مغول.
در نوشته‌های قرن هشتم اورخون هم از این قوم به نام تغز اوغوز (نُه اوغز) یاد شده‌است، بنابراین به نه قبیله اغوز، اویرات، آرلاد، جلایر، تاتار، قنقرات، قیات، کرائیت و مغول تقسیم می‌شدند.